Αν κάποια μέρα η φωτιά θα σβήνει τη βροχή
Κι αν το φεγγάρι μεσημέρι θα φωτίζει
Αν το σκοτάδι θ’ ανατείλει την αυγή
Τότε θα πω για τη καρδιά σου πως αξίζει.

Πότε σου δε μ’ αγάπησες, λοιπόν,
Στα δευτέρα, στα τρίτα μ’ είχες βάλει.
Στη πρώτη θέση πάντα να `μαι απών,
Κι ας μ’ έλεγες αγάπη σου μεγάλη.

Πότε σου δε μ’ αγάπησες, λοιπόν,
Στα χέρια σου με έπαιζες σαν κέρμα
Απλά σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ
Κι ας ήρθες μοναχά να βάλεις τέρμα.

Πότε σου δε μ’ αγάπησες, λοιπόν...

Απ’ τη εβδομάδα αν χαθεί για πάντα η Κυριακή
Κι αν δεκατρείς οι μήνες κάποτε θα γίνουν
Αν στις αισθήσεις δε θα υπάρχει η αφή
Τότε οι αγάπες μες το χρόνο δε θα σβήνουν.