"Μόνο αυτό είναι.Ντρέπεσαι.Όλη σου τη ζωή αγωνίζεσαι να κρύψεις από ντροπή το πιο όμορφο αίσθημα του ανθρώπου." Μαίρη Χρονοπούλου

Πως πέρασε ο καιρός
οι μυρωδιές των μύρτων στον αέρα
αλλάζει μια εποχή
κι ένα αεροπλάνο μες στ’ αστέρια
τα φύκια στην ακτή, σαν καλοκαίρι εδώ τελειώνει
κι ένα μικρό τζιτζίκι μες στα μάτια μου παγώνει.

Αααχα...Αααχα...

Οι σκέψεις πως περνούν
σαν άσπροι τοίχοι ασβεστωμένοι
είν’ η εποχή αυτή
γλυκιά και τόσο λυπημένη.

Τώρα, τώρα τα χέρια μου ζητάνε
αγάπη, δουλειά και μέλι.
Τώρα, τώρα για μια βαθιά βουτιά
πέφτω στα νερά.

Αααχα...Αααχα...

Απόγευμα ζεστό
κι οι δρόμοι όλοι έχουν αδειάσει
και τα ποδήλατά μας πεταμένα στου δρόμου την άκρη
ω, άπλετη αγάπη, η σιωπή σου είναι η φωνή μου
λυπάμαι που δε σ’ ήξερα όταν ζούσα τη ζωή μου.

Τώρα, τώρα τα χέρια μου ζητάνε
αγάπη, δουλειά και μέλι.
Τώρα, τώρα για μια βαθιά βουτιά
πέφτω στα νερά.

Αααχα...Αααχα...