Είναι άνθρωποι κενοί δίχως αγάπη
Που δεν ξέρουν να πετάξουν μακριά.
Έχουν πνίξει την αγάπη με το δάκρυ,
Σε γελάνε και δεν έχουν ανθρωπιά...

Πώς κουράστηκα να ζω με τις σκιές τους!
Τόσος κόσμος κι όλα γύρο μου κενά.
Πώς βαρέθηκα τις ψεύτικες ματιές τους!
Τώρα φεύγω πριν μου δείξουν απονιά...

Ποιος τολμάει να μου δώσει την αγάπη;
Ποιος τολμάει να μου πει πως μ’ αγαπά;
Έχω μάθει να σκοτώνω την αγάπη,
Έχω μάθει να πεθαίνω σιωπηλά...

Είναι άνθρωποι κενοί που όλο ζητάνε
Και δεν ξέρουν τι σημαίνει συντροφιά,
Που τους δίνεις τη χαρά και την πετάνε
Και στο αίμα τους κυλάει η ψευτιά...

Πώς κουράστηκα να ζω με τις σκιές τους!
Τόσος κόσμος κι όλα γύρο μου κενά.
Πώς βαρέθηκα τις ψεύτικες ματιές τους!
Τώρα φεύγω πριν μου δείξουν απονιά...

Ποιος τολμάει να μου δώσει την αγάπη;
Ποιος τολμάει να μου πει πως μ’ αγαπά;
Έχω μάθει να σκοτώνω την αγάπη,
Έχω μάθει να πεθαίνω σιωπηλά...