Είναι που φοβάμαι καρδιά μου να ζήσω όλα τα όνειρά μου
γιατί οι άνθρωποι είναι τέρατα που μπαίνουνε μπροστά μου
είναι τυφλοί και κρύβουνε για πάντα την σκιά μου
είναι κουφοί και ρίχνουνε λάσπη μες’ την γενιά μου
13χρονα παιδιά να γίνονται αγρίμια
γιατί τελείωσαν γι’ αυτούς τα αυτοσχέδια παιχνίδια
νερό και χώμα ήτανε κάποτε τα υλικά μας
να χτίσουμε συλλογικά τα παιδικά όνειρά μας
όμως αυτά τελειώσανε τώρα παραμορφώσανε
σε 3 διαστάσεις μπορέσανε και τα στριμώξανε
πάνε οι δρόμοι με τα χιονισμένα στενά
όταν μόνο όπλο που ξέραμε ήτανε η χιονόμπαλα

Μιλώ για τις νεκρές γενιές που ζούνε μες’ την βία
Μιλώ για τον ρομαντισμό που έγινε λέξη αστεία
Μιλώ για τις γενιές που ζήσανε τον έρωτά τους
και στα παιδιά τους πέρασαν την ανασφάλειά τους

Είχαμε πόλεμο σε κάστρα από πηλό νερό και άμμο
ήταν αυτός για εμάς ο πόλεμος τίποτα παραπάνω
προσομοιώσεις πολέμων και βασανισμών
έρχονται με πωλήσεις ηλεκτρονικών παιχνιδιών
είναι πιο εύκολο ένα παιδί να μάθει ένα όπλο
από το να μάθει να ερωτεύεται ελεύθερα στον δρόμο
όταν κορίτσια μάθαιναν επάνω στο κορμί τους
παίζοντας ελεύθερα με κάθε εραστή τους
τώρα γυναικολόγοι βιάζουν την εφηβεία
σε νοσοκομεία ζωντας τον πόνο με τα εργαλεία
η ανασφάλεια της ομορφιάς για τα κορίτσια
που πετσοκόβουνε το σώμα τους γίνονται ίδια

Μιλώ για τις νεκρές γενιές που ζούνε μες’ την βία
Μιλώ για τον ρομαντισμό που έγινε λέξη αστεία
Μιλώ για τις γενιές που ζήσανε τον έρωτά τους
και στα παιδιά τους πέρασαν την ανασφάλειά τους