Αν σε πλεύρισε ο διάβολος πάλι
σκαρωμένος σαν έξυπνο ποίημα
την αιώνια παρεξήγηση να λύσει,
μη σκεφτείς ότι φταις.

Κράτα του πόστα και γύρνα απ’ την άλλη,
βολοδέρνει στους καιρούς κι είναι κρίμα
κι αν επιμένει μυστικό να σου αφήσει,
μη μου λες τίποτα, μη μου λες.

Αν σου κλαφτεί κι ότι έχει δίκιο σου μοιάζει,
σαν λαμπερό αστέρι του πρωινού
που σέρνει την δικιά του αλήθεια,
μη σπαταλήσεις καθόλου ευχές.

Κάνε πως δεν ξέρεις, πως δε σε νοιάζει,
ότι αδερφός είναι του κύρη τ’ ουρανού
κι απ’ των αγγέλων διωγμένος τα παραμύθια
στης σελήνης το φως και τις φωτιές.

Κι αν σου πει πουθενά ότι με ξέρει,
τον μαλάκα καν’ του για λίγο
και βαλ’ του μουσική που γουστάρει
και διάβασε του το όγδοο ποίημα αν θες.

Είναι κύριος δεν απλώνει το χέρι,
το σινάφι του θέλω ν’ αποφύγω
κι ότι μοιάζουμε μην πάρει χαμπάρι
γι’ αυτό, τίποτα μη μου λες.

Μη μου λες, μη μου λες, δε γουστάρω,
της φαντασίας είμαι γιος κρυφός,
νοιώθω σαν ήλιος που έχει ταίρι απόψε
της σελήνης το φως.

Μη μου λες, μη μου λες, δε γουστάρω,
με την αλήθεια των ανθρώπων ξερνάω,
μάλλον διάβολος είμαι στα μάτια τους
κι εγώ, μα το ξεχνάω.

Δεν είμαι τίποτα απλά που ν’ αξίζει
να μου χρωστάνε χάρη οι ουρανοί.
Εγώ απ’ τη γη κλέβω λιγάκι χρόνο
και της χαρίζω ρωγμές.

Μια ειρωνεία η ζωή που με φόβο ραντίζει
τα όνειρα μας το κακό μη φανεί,
για να υπάρχει ο βασιλιάς αμόλυντος στο θρόνο
- γι’ αυτόν καθόλου μη μου λες.

Έχει πέσει στον απέραντο ύπνο
και την δουλειά τους κάνουν τα τσιράκια του.
Γι’ αυτό επιτέλους, σταμάτα, αδερφέ μου,
τις δανεικές προσευχές.

Εσένα διαλέξανε για Ιούδα στο δείπνο,
μην τον φιλήσεις, κοίταξε τον στα μάτια του
κι αν σε ντραπεί, σύντροφε μου,
τότε αυτό παντού να το λες.