Αφουκραστείτε να σας πω ένα καλό χαμπέρι,
ο Μόσκοβος του Βασηληά (Αβδουλ Μετζίτ) εσήκωσε σεφέρι.
Και διορία του δωκε τριανταμιάν ημέρα,
κ’ είπεν του πως θέλει καβγά μια Κυριακήν ημέρα.
Κι ο Βασιληάς εφώνιαξε τω δώδεκα Πασσάδω ,
κ’ είπε των: ─Τούτη τη δουλειά πώς θα την αποκάμω;
Οι έντεκα ζητήξανε άδεια τρεις ημέραις,
κ’ ένας, ο Μουσταφά – Πασσάς, δε θέλει ντουλουμέδες.
Και λέγ’ ο Μουσταφά Πασσάς ο γνωστικός μουσίρης,
─Γράψε φερμάνι ογλήγορα στείλε το ’ς το Μυσίρη.
Στείλε το ’ς τον Αμπάς Πασσά (αντιβασιλ.Αιγύπτου), που δεν ηξεύρει φόβο,
οπού ήτονε κι ο κύρης του ντουσμάνης του Μοσκόβου.
Κι Αμπάς Πασσάς ως τ’ άκουσε τον έφερε στο γέλοιο,
─ «Ένα το θέλει ο Μόσκοβος, κ’ εγώ δέκα το θέλω».
Κι αρχίζουνε τον πόλεμο Σαββατοκυριακάδες,
και κλαίν’ η μάνες τα παιδιά και τα παιδιά μανάδες.
Κ’ εκάψανε τση χώρες του οπού ’χε ’ς το Κιρίμι (Κριμαία),
κ’ εκάψανε το Μόσκοβο ως καίει το καμίνη.
Σαν είδενε πως δεν περνά με το λογαριασμό του,
αρχίνιξε με διαολιαίς να βρη το γιατρικό του.
Κάνει λαγούμια δυνατά με τόσο μαριφέτι,
ο για να κάψει την Τουρκιά, απού να του ’ρθη ντέρτη.
Τρεις, τέσσερεις εις τον παρά δίδουν τση ψαρογάρους,
κ’ οι Τούρκοι εφτά ως δεκοχτώ εδώκανε τσοι Φράγκους .
Κι ωξαποπισωθιό ’στειλε τη μάνα του αμανέτι,
τον Πατισάχ παρακαλεί να κάμη μερχαμέτι.
Κι όντες δεν τσ’ αφουκράστηκεν ο πολυχρονισμένος
μόνο τσ’ απηλοήθηκεν ως ήτο μαθημένος.
─Άμε, κερά μου, ’ς το καλό τούτ’ η δουλειά δεν κάνει,
ο πόλεμος θε να βαρή κι ως θέλει ο θιός θα κάμη.
Μα ένα κορβέτο ήτο καλό κι ήντα καλ’ αρμενίζει,
μα η φοβέρα των Τουρκώ ’ς την άμμο το καθίζει.
Κ’ ένα παμπόρι το ’χανε κ’ έβλεπε βάρδα – Κώστα,
μπλοκάραν το τα τούρκικα, για πάντα το σκλαβώσα.


(Μαρία Π. Βλαστού, Νεοφώτιστος, εκ Ρεθύμνης.)