Εσύ ψυχή που δεν πιάνεσαι,
για πες μου πού χάνεσαι,
για πού φεύγεις;

Εσύ σκορπάς τις ελπίδες σου,
χαρές και παγίδες σου,
αυτές τις ασπίδες σου,
που νύχτες πολεμάω.

Εσύ στα υπόγεια πατώματα,
αφορμή είναι τα σώματα
κι αυτό είναι αγάπη.

Εσύ, πάντα θα `σαι εσύ
κι αυτό όλα τα διακαιολογεί
και ένα πρωί ας ξυπνάγαμε παρέα.

Εσύ νεραϊδα των παραμυθιών,
επτασφράγιστων μυστικών
με τρώει η ελπίδα.

Εσύ...

Εσύ στα υπόγεια πατώματα,
αφορμή είναι τα σώματα
κι αυτό είναι αγάπη.

Εσύ, πάντα θα `σαι εσύ
κι αυτό όλα τα διακαιολογεί
και ένα πρωί ας ξυπνάγαμε παρέα.

Εσύ αγάπη μου όλα εσύ,
μια αίσθηση, μια εποχή
κι όλα τα "πώς" και τα "γιατί"
πήραν απάντηση...

Μα εσύ πας για ύπνο, καληνύχτα,
εσύ αγριεύεις μέσα μου τα ήμερα,
μα αυτοί ειν’ οι θησαυροί για τα εφήμερα
ανεκπλήρωτα κενά οι αγάπες δίχως τέρμα.