Μια και μ’ έχεις βγάλει απ’ την καρδιά σου
πώς, να το καταλάβω, δεν μπορώ
πώς, εκεί πια φτάνει η απονιά σου
ώστε να ρωτάς, γιατί μεθώ

Αφού την πληγή για να κλείσω
όλα τα δοκίμασα στη γη
τώρα προσπαθώ να λησμονήσω
μ’ άλλη συνταγή

Το στυμμένο το σταφύλι
το κρασάκι το γλυκό
εναντίον της αγάπης
είν’ το μόνο γιατρικό

Ταβερνιάρη μην αφήνεις
το ποτήρι μ’ αδειανό
γιατί μόνο σαν μεθύσω
τον καημό μου λησμονώ

Σαν μεθύσω βλέπω στ’ όνειρό μου
τάχατες πως μ’ αγαπάς κι εσύ
κι ύστερα σαν `ρθω στον εαυτό μου
λέγω `Τι δεν κάνει το κρασί'

Να γιατί μ’ αρέσει να το πίνω
να γιατί απόψε θα το πιω
για να βλέπω τ’ όνειρο εκείνο
να γιατί μεθώ

Όταν θυμηθώ τα περασμένα
μου `ρχεται να κλαίω σαν παιδί
κι όλα τα φιλιά σου ένα-ένα
θέλω να τα σβήσω στο κρασί

Μα να σβήσω δεν μπορώ ο καημένος
τα δύο τελευταία σου φιλιά
Να γιατ’ είμαι πάντα μεθυσμένος
μέσα στα καπηλειά

Τέλος αν τυχόν μεσ’ το μεθύσι
μού `ρθει καμιά μέρα συγκοπή
πριν προφτάσ’ η φλόγα μου να σβήσει
κι’ έρθει κανείς φίλος και στο πει

Από σένα τούτο θέλω μόνο
να `ρχεσαι στον τάφο μου κι εσύ
να μου ρίχνεις μια φορά το χρόνο
μια οκά κρασί