Στεκόμαστε γυμνοί απ’ όνειρα
κάτω απ’ τα μαύρα σύννεφα,
απόγονοι του τίποτα,
πελάτες της σιωπής.

Έχουμε τσέπες αδειανές
και στην καρδιά δυο μνήματα,
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο μόνος μας συγγενής.

Κορόνα γράμματα ποντάρουμε
το θάνατό μας,
την ίδια κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας γκρεμούς
κι όταν δε θα `χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας θα μας τσακίσει
και θα μας κάνει αληθινούς.

Θα μ’ αγαπάς, θα μ’ αγαπάς
μα δε θα φτάνει,
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι σου
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι
θα πεθαίνω στο πλάι σου,
θα πεθαίνω στο πλάι σου,
θα πεθαίνω στο πλάι σου...