Μείναμε μόνοι και άδειοι οι δρόμοι
αυτά είναι δάκρυα ή σταγόνες βροχής;
O χρόνος παγώνει το ψέμα τελειώνει
ατέλειωτες οι ώρες σιωπής.
O κόσμος μου λιώνει και δεν κατορθώνει
να βρει σε εμάς λογική, δε θέλω ν’ αφήσω
ό, τι χτίσαμε πίσω σε μία κακιά μας στιγμή.

Μες στα μάτια σου κοιτώ, τι μας έμεινε να δω,
τι παλεύει να σωθεί, τι για πάντα έχει χαθεί.
Μες τα μάτια μου κοιτάς, ξέρω μέσα σου ζητάς
κάποιος να `σπάγε να πει...
δε σ’ αφήνω...

Δε σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τόσες ώρες σιωπής,
τσαλακώνω τα αγκάθια μου μην πληγωθείς.
Δε σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τέτοια νύχτα βροχής
και σου δίνω τα χάδια μου να ζεσταθείς.

Μικρές αλήθειες, δικές μας συνήθειες
στοιχειώνουν τον κόσμο μου σε κάθε στιγμή.
Οι ώρες αργά περνούν και μοιάζουνε ίδιες,
ο χρόνος μου μοιάζει σαν να λείπεις εσύ.

Μες στα μάτια σου κοιτώ, τι μας έμεινε να δω,
τι παλεύει να σωθεί, τι για πάντα έχει χαθεί.
Μες τα μάτια μου κοιτάς, ξέρω μέσα σου ζητάς
κάποιος να `σπάγε να πει...
δε σ’ αφήνω...

Δε σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τόσες ώρες σιωπής,
τσαλακώνω τα αγκάθια μου μην πληγωθείς.
Δε σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τέτοια νύχτα βροχής
και σου δίνω τα χάδια μου να ζεσταθείς.

Μείναμε μόνοι, είναι άδειοι οι δρόμοι,
αυτά είναι δάκρυα, όχι σταγόνες βροχής.
Ο χρόνος παγώνει, το ψέμα τελειώνει
ατέλειωτες οι ώρες σιωπής.
Ο πόνος δηλώνει πως δεν κατορθώνει
να βρει σε μας λογική, δεν πρέπει να αφήσουμε
ό, τι χτίσαμε πίσω και η μοίρα ας θέλει.