Βλέπω τα κόκκινα της νύχια,
όπως γυαλίζουνε στο φως,
απλώνει γύρω μου τα δίχτυα.
Κάνω πως δεν το βλέπω,
κάνω πως δεν τη βλέπω,
κάνω πως...

Κάνω πως δεν καταλαβαίνω,
και όπως κοιτάζω στο κενό
λέω πως θα φύγω, όμως μένω.
Κάνει πως δεν την νοιάζει,
κάνει πως δεν πειράζει,
και ύστερα κάνω πως...

Γελάει και ζωγραφίζει τον τέλειο ιστό
και περιμένει να πιαστώ
άλλη φορά, ίσως κάποια άλλη φορά,
ίσως κάποια άλλη φορά...

Κάποια φορά που το μελάνι
θα 'χει θολώσει το νερό
και θα μπορεί πια να με κάνει,
να κάνω το ίδιο λάθος, 
να κάνω το ίδιο λάθος
και κατά λάθος να σωθώ...

να κάνω το ίδιο λάθος,
να κάνω το ίδιο λάθος,
και κατά λάθος να σωθώ...