Έρχονται ώρες, που `σαι μόνη,
και κάτι θέλεις να μου πεις.
Συνήθως είσαι στο μπαλκόνι,
και βάζεις φόλα στο κανίς.

Έρχονται ώρες, που φοβάσαι,
την τραγική σου, μοναξιά.
Μα δε μου λες αν θέλεις να `σαι,
ξανά μαζί μου, όπως παλιά.

Μα όταν θα έρθει η στιγμή, που θα το θέλεις,
τότε στο χέρι σου μια φράπα, θα κρατάς,
και θα γυρίσεις να μου πεις, πως μ’ αγαπάς.
Τότε εγώ θα σε κοιτάξω, σαν μαλάκας,
και θα σου πω έχεις ξεχάσει, το νουνού,
μα σ’ αγαπώ τρελό μωράκι, του ουρανού.

Αν είσαι μόνη, δεν πειράζει,
απλά θυμήσου το ξανά.
Το τζάμι στο κελάρι μπάζει,
και μην πουντιάσεις ξαφνικά.
(Μην μου κρυώσεις ξαφνικά.)

Γιατί όταν θα έρθει η στιγμή, που θα το θέλεις,
τότε στο χέρι σου μια φράπα, θα κρατάς,
και θα γυρίσεις να μου πεις, πως μ’ αγαπάς.
Τότε εγώ θα σε κοιτάξω, σαν μαλάκας,
και θα σου πω έχεις ξεχάσει, το νουνού,
μα σ’ αγαπώ τρελό μωράκι του ουρανού.