Γι’ αυτούς που έριξαν για πάντα πίσω τους, μια μαύρη πέτρα.
Γι’ αυτούς που μείναν και κοιτάζουν τη ζωή στα έντεκα μέτρα.
Για όλους τους πρώην και τους νυν τους έρωτες τους ξεπεσμένους.
Αυτούς που ο διάβολος κρατάει δεμένους, να 'χει συντροφιά.

Γι’ αυτούς που διάλεξαν να ζουν στην εξορία του Σενέκα
Γι’ αυτούς που η αγάπη ξεκινάει και σταματάει σε μια γυναίκα
Γι’ αυτούς που χόρευαν εχθές τρελοί στο κλαμπ της γειτονιάς σου
Και κάτω απ’ το στενό μπλου τζιν τη λογική τους κρύβουν πια.

Για τους ωραίους ηθοποιούς, τους ζεν πρεμιέ και τους κομπάρσους
Γι’ αυτούς που σου τη λεν στα ίσα κι αυτούς που έχουν κρυμμένους άσσους
Γι’ αυτούς που πάντα τραγουδούν, γι’ αυτούς που πάντα κάτι τους φταίει
Και γι’ αυτούς που δε τους έχει μείνει ούτε ένας φίλος πια.

Για εκείνους που `παν «θα `μαι `δω» και έμειναν μόνο στις λέξεις.
Γι’ αυτούς που σου παν σ’ αγαπώ και βιάστηκες να τους πιστέψεις.
Για εκείνους που τη πάτησαν με μια γυναίκα σκάρτη
Και για τους φίλους που δε παίζει να τους ξαναδούμε πια.

Μόνος τραγουδώ
Όλα τα όνειρα του κόσμου μες στην άδεια γειτονιά
Ζωή μου σε κοιτώ
Που κάνεις ένα βήμα εμπρός και `γω πίσω σου πολλά.

Για εκείνους που `παν «θα `μαι `δω» και έμειναν μόνο στις λέξεις.
Γι’ αυτούς που σου παν σ’ αγαπώ και βιάστηκες να τους πιστέψεις.