Στην καφετέρια κάθε βράδυ
ρίχνω το σκοτάδι μπροστά στα μάτια μου
Τα αχνά σημάδια απ’ τις πληγές μου
τις μικρές σιωπές μου έχω για συντροφιά

Για σένα πίνω της αγάπης τον καημό
για σένα τόσο που αγαπώ
κι είσαι μακριά μου

Σαν φτηνό αστείο τη ζωή μου
ξένη την ψυχή μου να νιώσω δεν μπορώ
Γύρω σιγολιώνουνε οι φίλοι
κι οι στερνή πύλη μου γνέφει να διαβώ