Το βουνό έχει μυστικά, σαν μαγνήτης με τραβά
θρύλοι μιλάνε για φαντάσματα
μύθοι λεν για ξωτικά.

Ελπίδα έχω, το φόβο διώχνω, στα βουνά ριζώνω
αγάπη μου στις ρεματιές θα κλείσουμε πληγές
και το θείο έρωτα ζούμε σε σπηλιές
Αυγερινέ μου κατάματα σε κοιτώ χαράματα.

Ο δρόμος θέλει πάτημα, διαβάτη ονειροπόλο
το ψάξιμο έχει ηδονές, τον πόνο συνοδοιπόρο.
Το βουνό που μ’ αγαπά μου δίνει φτερά
με την αγάπη μου φιλιά στη διπλοσκοπιά.

Κρατά τους λύκους μακριά της αγάπης η φωτιά
στέλνει στ’ άστρο του Βοριά λάμιες και ξωτικά.
Γεια σας Θερμοπύλες μου, πληγή στο είναι μου
και σε σένα Ιθάκη μάγισσα που δε σ` αντάμωσα.

Ένα βράδυ, φάντασμα, γέρος με άσπρα μαλλιά,
ήρθε αυτός σαν δάσκαλος κάθισε και στη φωτιά...
Φωτιά έγινε ο δάσκαλος, χάθηκε έτσι ξαφνικά,
αγέννητος κι απέθαντος στους αιώνες τριγυρνά...

Και μιλά με τα πουλιά κι ακουμπά,
στέκει κι άγρυπνος κοιτά
στην καρδιά που ξαγρυπνά,
στην καρδιά που ξενυχτά.