Κοίτα, χορεύουν τα βουνά
λες και γι’ αυτά ο χρόνος δεν περνά
αιώνιοι γέροι ή αιώνια παιδιά;
όποιος το ξέρει ας το πει δυνατά.

Θλίψη, χορεύεις στο δικό σου ρυθμό
κίτρινο φύλλο φθινοπωρινό
τσιγάρο ανάβω μόλις μπω σε σταθμό
πίσω σ’ αφήνω θλίψη, φεύγω εγώ.

Φεύγουν οι μέρες λυσσασμένα σκυλιά
δε σ’ είδα ποτέ μου θλίψη μ’ άσπρα μαλλιά
το αύριο που θα 'ρθει ουρλιάξει κι αυτό
πάντα με βρίσκει όπου και αν κρυφτώ.

Κοίτα, χορεύουν τα βουνά
χρόνος και πόνος δεν τ’ ακουμπά
στου νου μου την οθόνη λάμπεις θλίψη ξανά
αιώνιο δάκρυ από γενιά σε γενιά.

Λάμπουν τα μάτια σου τη νύχτα ζωηρά
σαν άστρα λάμπουν τ’ ουρανού μακρινά
σαν έρθει η μέρα χάνονται έτσι απλά
δυο άδειες κόγχες, δυο μάτια αδειανά.