Των εποχών οι αλλαγές, δίκοπες είναι μαχαιριές
για τις ευαίσθητες ψυχές και τους ερωτευμένους
Και με του χρόνου την ροή, η νιότη μας φυλλοροή
κι οι πόθοι ταξιδεύουνε σαν τους ξεριζωμένους

Χρόνε που περνάς και την νιότη μας χαλάς
της ζωής μας το λουλούδι γιάηντα το μαδάς;
Γιάηντα το μαδάς, χρόνε που περνάς;

Μόνο το ρήμα «σ’ αγαπώ» σε παρελθόντα χρόνο
μέλλοντα ή αόριστο είναι γιατρός στον πόνο
Όμως εγώ να μ’ αγαπάς θέλω στον ενεστώτα
να γκρεμιστούνε γύρω μας όλα τα καθεστώτα

Χρόνε που περνάς και την νιότη μας χαλάς
της ζωής μας το λουλούδι γιάηντα το μαδάς;
Γιάηντα το μαδάς, χρόνε που περνάς;

Αυτά τα μάθια σου μικρή, τα καστανά μελαχρινή
φιλοξενούν μιαν απειλή κι είναι μακρύ ταξίδι
Είναι σκοτάδι, είναι φως μες’ την γαλήνη κεραυνός
είναι ζωή και θάνατος, κι ερωτικό παιχνίδι

Χρόνε που περνάς και την νιότη μας χαλάς
κάνε τα στραβά τα μάτια λίγο και για μας
μη μας κυνηγάς λίγο ξέχνα μας...