Σβήνω το φως και κολυμπώ
στου σκοταδιού τ’ αμίλητο ποτάμι
Και ξαφνικά μ’ αρπάζει το πλοκάμι
της φαντασίας το θαμπό

Μπροστά μου στέκεσαι δειλά
του έρωτα κρυψώνα η ματιά σου
Άνθη του παραδείσου η ομορφιά σου
πέφτει βροχούλα από ψηλά

Σαν με κοιτάς ερωτικά
της νιότης μου η βρύση αναβλύζει
Το πώς ο πόθος σου με πλημμυρίζει
νιώθω πολλά μηδενικά

Μέσα σου κρύβομαι ευτυχής
πως κρύβεται στα νέφαλα η σελήνη
Κι αφήνομαι στης έκστασης τη δίνη
και την ηχώ της ηδονής