Μεσ στον αέρα σου ακόμα
και απ’ των καιρών τα χαλάσματα
οι εποχές σαν φαντάσματα
ανασαίνουνε.

Μες απ’ το ίδιο χώμα
κι απ’ των ψυχών τα κοιτάσματα
οι πηγές με τα θαύματα
μ’ ανασταίνουνε.

Πόλη, της μοίρας μου οι δρόμοι
ποτάμια στο χάρτη σου.
Πόλη, ποιο φως μας ενώνει;
Ποια δύναμη πέρα απ’ τ’ αστέρια σου;

Πόλη, συντρίμια και σκόνη
κορμιά στην αγάπη σου.
Πόλη, πώς καίγομαι ακόμη
γι’ αυτά τ’ ακριβά καλοκαίρια σου.

Μες στα λιμάνια σου τώρα
πάνω σε ύγρά καταστρώματα
των λαών τα πληρώματα
σε μοιράζουνε.

Μες στης καρδιάς μου τη χώρα
στα παιδικά μου λευκώματα
του ουρανού σου τα χρώματα
με ησυχάζουνε.