Ζούσε κάποτε παλιά
μες στης θάλασσας τα βάθη
Μια γοργόνα με μαλλιά
πιο χρυσά κι απ’ το χρυσάφι

Ώσπου άξαφνα μια μέρα
μες στης θάλασσας το κύμα
Βασιλόπουλο παλεύει
αγκαλιά με μια σανίδα

Η σειρήνα τον αρπάζει
πριν προλάβει να πνιγεί
Και λιπόθυμο τον βγάζει
στη λουλουδιασμένη γη

Την καρδιά του πρίγκιπά της
κάποια άλλη την κερδίζει
Και στην τόση απελπισιά της
στο βυθό ξαναγυρίζει

Στην τρελή της παραζάλη
σκέφτεται να γκρεμιστεί
Στου βυθού την κρύα αγκάλη
κει όπου έχει γεννηθεί

Αχ μικρή μου όμορφή μου
χρυσαφένια κοπελιά
Όποιος σ’ αγαπά καλή μου
όλα τ’ άλλα λησμονά

Μα η γιαγιά της προλαβαίνει
κάνει μαγική ευχή
Κι η γοργόνα ανεβαίνει
στ’ άστρα πάνω από τη γη

Κι όπως λεν στα παραμύθια
μια φορά κι έναν καιρό
Έγινε η μικρή γοργόνα
άστρο μες στον ουρανό

Εγιαμόλα εγιαλέσα
τ’ ουρανού η πριγκιπέσα
είναι πια η μικρή γοργόνα
και φεγγοβολάει ακόμα