Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουν το ροδακινάκι
του παππού και της γιαγιάς.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουν τριαντάφυλλο γλυκό
με λαχτάρα να με φας.

Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα το λικεράκι
σ’ ένα κέρασμα καρδιάς.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα πιπέρι καυτερό
αλλά τώρα μη μασάς.

Λίγο κράτησε η ωραία εποχή,
τώρα μελαγχολώ, μα συνηθίζω.
Πού `ναι εκείνη η ματιά η παιδική
όλο χρώματα τα μάτια να ζαλίζω.

Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα σοκολατίνα
η πηγή κάθε χαράς.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα μήλο επιτρεπτό
στον παράδεισο να πας.

Λίγο κράτησε η ωραία εποχή,
τώρα μελαγχολώ, μα συνηθίζω.
Πού `ναι εκείνη η ματιά η παιδική
μόνο όταν με κοιτάς την ξαναβρίσκω.