Ν’ αγαπάς στα νερά της Πριγκήπου
έρωτας, πίκρα, λουλούδια του κήπου.
Του Μπουγάζ να χαϊδεύει η αύρα
χάδι, θλίψη ντυμένη στα μαύρα.

Να χαζεύεις ομίχλη και χρώμα
θηλυκιά στην ψυχή και στο σώμα.
Στου σταυρού το κορμί μια μαντίλα
το κορίτσι μου λέει φίλα με φίλα.

Είσαι παραμύθι γεμάτο αλήθειες
βαθιά στην ψυχή μου ριζωμένη.
Μου `χεις αλλάξει τις συνήθειες
πόλη μου αγαπημένη.

Να φιλάς, ν’ αγαπάς νύχτα μέρα
στην οδό τη μεγάλη του Πέρα.
Του καιρού να χορεύεις ταξίμια
στης πλατείας Ταξίμ τα συντρίμμια.