Δε μ’ έφταν’ ούτε καν αχός
μες στη ζωή που ζούσα.
Κι η θύμηση λιγόθυμη
των όσων αγαπούσα.

Κι ήρθ’ η ματιά σου γελαστή
εαρινή αχτίδα
και για τα, που μου λείψανε
μου μίλησε μ’ ελπίδα.

Μα είν’ οι χαρές μας φτερωτές
και το φθινόπωρο είναι
μέσα στην ίδια μου φωνή
που σου φωνάζει: -"Μείνε".

Και της ματιάς σου ο γελαστός
ήλιος θα βασιλέψει
και τ’ όνειρο θα ξεχαστεί
προτού καν αληθέψει.