Είμαι στο μέρος που σε γνώρισα παλιά,
τα μάτια μου στην πόρτα κολλημένα.
Χάνει το νόημα ο χρόνος κι η βραδιά,
ανούσια ερημιά χωρίς εσένα...

Βλέπω τους τοίχους και τα χρώματα ψυχρά,
λείπει το βλέμμα σου, δε νιώθω πια χαρά.
Θέλω δε γίνεται στον κόσμο να σε χάσω.
Είχα πιστέψει στον παράδεισο να φτάσω...

Σαν γίγαντες οι δείκτες με κοιτάνε,
επίμονα "πού είναι;" με ρωτάνε...
Ήχος αδύναμος στα στήθια μου χτυπάει -
μια νότα λυπημένη που πετάει...

Δεν είσαι η σκέψη μου και λέει να διαλέξω
όλο τον κόσμο και μου δείχνει τόσα έξω.
Αν είσαι εδώ κι όλα να γίνουνε δικά μου,
μα είσαι εσύ τα πιο μεγάλα ιδανικά μου.