Ρόδα σπασμένη ποδηλάτου
σε κυνηγάει τα μεσημέρια
σου ψιθυρίζει μες στα πάρκα
πόσα χαμένα καλοκαίρια.

Και με μια αίσθηση θανάτου
ύπνος που μοιάζει απειλή
σκηνοθετεί τα όνειρά σου
αλλά φοβάται το φιλί.

Θα μείνω άγνωστη για σένα
θα γίνω κάτι από κανένα
ένα γαλάζιο φως που χάθηκε στο μπλε
κι έτσι όπως πίσω θα γυρίζεις
το ξέρω δε θα νοσταλγήσεις
ένα ταξίδι που δεν έκανες ποτέ.

Βότσαλα, χάντρες που στολίζουν
θάλασσες που 'ρχονται απ’ τα ξένα
έχουν περάσει χίλια χρόνια
μα εσύ δε μάζεψες κανένα.

Ξένες ανάσες σε κοιμίζουν
σύρματα σ’ αγκαλιάζουν πια
κι όσο δεν ψάχνεις θα με βρίσκεις
πάντα ποτέ και πουθενά.

Θα μείνω άγνωστη για σένα...