Δεν υποκρίνομαι μα πάντα από τους άλλους εγώ κρίνομαι
για ό,τι και να έγινε εγώ όμως δεν ευθύνομαι, αφήνουμε
το χρόνο να κυλάει κι εμείς ζούμε τις ζωές μας
έτσι όπως ήτανε πριν γνωριστούμε
Ο καθένας βαδίζει το δρόμο που έχει χαράξει
Ο καθένας στο κόσμο του εδώ κι εκεί εντάξει
Μακριά από παράσιτα, ο ένας απ’ τον άλλο
Δεν αμφιβάλλω ποιος είχε στο κεφάλι τον κάλο
Δύο ξένοι, μετά από χρόνια τίποτα δε μένει
κι ανασαίνει καλύτερα αυτός που επιμένει
όμως δεν ξέρει κανείς την αλήθεια και τι προσφέρει;
Το χέρι δε σου δίνω πια και δεν ξανασυμβαίνει
Δε θέλω να σε ξέρω ξένε και πες για `μένα
ότι λερώνω τη σκηνή με λόγια ξαναειπωμένα
Βάλε τύπους να με δείρουνε για να σου φύγει ο πόνος
μα ξέρεις ότι κατά βάθος πάλι θα `σαι μόνος
Δε θέλω να πω για `σένα μα αναγκάζομαι
Λόγια από μέσα μου είναι αυτά θέλω να αράζω με
τον εαυτό μου να ξαλαφρώσω θέλω μόνο
για να γίνει αυτό θέλω μονάχα λίγο χρόνο

Γιατί τη μόνη Αχίλλειο πτέρνα που είχα την έκανα τραγούδι
και σου είπα να την λοιπόν, κοίτα με
Να είναι εκεί ανυπεράσπιστη μπροστά στο ξίφος σου
να κλείνεις μάτια κι εγώ να φωνάζω "Χτύπα με!"
Εγώ ακόμα αναπνέω φρέσκο αέρα, ακόμα χαίρομαι και ζω το κάθε λεπτό μου
Με το σκότος αδελφό και την πέννα για μητέρα
για να γράψω μόνος μου το αυριανό ριζικό μου

Και μέσα στο μεθύσι μου, μέσα στο παραλήρημα
μη μου ζητήσεις να σε αντιμετωπίσω ήρεμα
για χάρη του παλιού και καλού μας καιρού
δε θα βρεις μες στο κρασί μου ούτε σταγόνα νερού
γιατί έμαθα να συγχωρώ αλλά όχι και να ξεχνάω
Δε χρωστάω σε κανένα να πονάω
...Εντάξει;...
Κι αν όντως έχεις μετανιώσει που με είχες προδώσει
μία συγγνώμη τίποτα δε θα επουλώσει
στην πράξη...
Αυτός είμαι κι αυτό έχω ριζικό μου
να ματώνω από καθετί που θέλω για δικό μου
Κι όσο πιο σφιχτά το αγκαλιάζω πιο πολύ με γδέρνει
μα ο πόνος είναι φίλος και στα ίσια μου με φέρνει
Σου είπα λάβε τη δόση τόσες φορές
εγώ έχω λάβει τη δική μου από πόνους του χθες
Κι αν επιμένω μ’ ένα μικρόφωνο σκονισμένο
είναι γιατί από τη σκόνη που `χει πάνω του ανασαίνω...

Γιατί τη μόνη Αχίλλειο πτέρνα που είχα την έκανα τραγούδι
και σου είπα να την λοιπόν, κοίτα με
Να είναι εκεί ανυπεράσπιστη μπροστά στο ξίφος σου
να κλείνεις μάτια κι εγώ να φωνάζω "Χτύπα με!"
Εγώ ακόμα αναπνέω φρέσκο αέρα, ακόμα χαίρομαι και ζω το κάθε λεπτό μου
Με το σκότος αδελφό και την πέννα για μητέρα
για να γράψω μόνος μου το αυριανό ριζικό μου

Ας τους να λένε, άφησέ με πάλι μόνο ξένε
και να φταίνε, κομμάτια να γίνουν, μέσα μου καίνε
σ’ ένα καιρό που έχει ψύχρα μες σε μέρες τίγκα καύσωνα
κατάστρωνα τα όνειρα μαζί με `κείνον, άστονα
να πάει στην ευχή, δεν έχει αξία πια η γνώμη του
Ψεύτικη σαν αυτόν θα είναι πλέον κι η συγγνώμη του
Τα πάντα αλλάζουνε, γίνανε εφήμερα
και αύριο θα `χω πνίξει σχεδόν σίγουρα τη λύπη που `χα σήμερα
Με ξέχασαν, τους ξέχασα. Δεν κάνω το μαλάκα, άλλο πλέον
δε μπορώ να υποκρίνομαι σαν κι εσέ χαμαιλέων
Πίσω! Δε θέλω να σε ξέρω καν
κι όλα αυτά που ζήσαμε, να `σαι σίγουρος, παν
Το παρελθόν πίσω δεν έρχεται όσο κι αν το ζητάς
μα και να ερχόταν, εσύ δε θα μάθεις να εκτιμάς
Ποτέ! Τελείωσε! Δε σε θέλω άλλο μαζί μου!
Συντροφιά θα δέχομαι μόνο απ’ το κρασί μου

Γιατί τη μόνη Αχίλλειο πτέρνα που είχα την έκανα τραγούδι
και σου είπα να την λοιπόν, κοίτα με
Να είναι εκεί ανυπεράσπιστη μπροστά στο ξίφος σου
να κλείνεις μάτια κι εγώ να φωνάζω "Χτύπα με!"
Εγώ ακόμα αναπνέω φρέσκο αέρα, ακόμα χαίρομαι και ζω το κάθε λεπτό μου
Με το σκότος αδελφό και την πέννα για μητέρα
για να γράψω μόνος μου το αυριανό ριζικό μου...