Το στάχυ για να χει στη ράχη πολύ καρπό
Λυγάει στη γη και λέει σ’ αγαπώ
Δρεπάνι το φτάνει και χάνει τη μάνα του
Αμάν ζωή, ψωμί μου ζεστό
Ό,τι προκόβει το κόβει
γιατί κλαις
ταΐζονται φόβοι
Δόξα να λες
Δόξα να λες

Στον κόσμο άλλος σπέρνει κι άλλος θέρισε
Το χώμα μισθό δεν παίρνει
ποιον φοβέρισε
Σαν πιει νερό
σκάει χλωρό
Στ’ αμπέλι, στον τρύγο
θα φύγω σου το `γραψα
Το κλήμα εδώ, πασχίζει λοξά
Σταφύλι κι οι φίλοι
καθένας στη ζάλη του
Αμάν κρασί χαλάλι του
χρώμα του μούστου
του γούστου να βρω τι
Μια νύχτα του Αυγούστου
στο `γραψα εκεί
Πως ό,τι προκόβει ξεκόβει
γιατί κλαις