Βαθιά μεσάνυχτα στην πίστα τραγουδούσες
με το μικρόφωνο σφιγμένο στη γροθιά
και σαν πυγμάχος γερασμένος απειλούσες
το χάρο π’ ανταμώσανε πεντέξι χασικλήδες μια βραδιά.

Το νυχτωμένο βλέμμα σου αλλού ταξιδεμένο
μες στ’ άσπρο σου πουκάμισο και το αργό μεθύσι
σαν άγγελος που ξέπεσε σε τούτη την ψευτοζωή
και προσπαθεί να ζήσει.

Αστέρι νυχτωμένο τραγουδά ως το πρωί
και ας μην έλαμψες ποτέ στη φωτεινή ταμπέλα
εσύ που ξέρεις την νύχτα ν’ αγαπάς
δώσ’ μου απ’ το κουράγιο σου κι απ’ τη γλυκιά σου τρέλα.