Εκείνα που είδανε τόσες στεριές
Μα ακόμα δεν βρήκανε μια πατρίδα
Εκείνα τα πλοία πήγαινε με να δώ
Να μπαίνουν ξανά μέσα στην καταιγίδα

Ν’ αφήνουν το ωραίο λιμάνι γιατί
Η ανόητη καρδιά ερωτεύτηκε πάλι
την πιο μακρινή, την πιο άγνωστη γή
και τίποτα πια δεν της φτάνει

Λένε πως είμαι ένας τρελός
Μ’ έχουν οι γείτονες για λέρα
Γιατί είναι κάστρα σταθερά
Κι εγώ ένα φύλλο στον αέρα

Γιατί χαρίζω τα φτερά μου
Στο πρώτο αθώο της το χάδι
Κι ύστερα πέφτω σαν άγγελος ξένος
Στον κόσμο μονάχος Σάββατο βράδυ

Εκείνα που σκύψαν σε άγιες πηγές
μα όσο κι αν ήπιανε δεν ξεδιψάσαν
εκείνα τα χείλη ας έλθουν να πουν
ποιους δρόμους διασχίσαν, ποια όρη περάσαν

και φτάσαν εδώ που όταν μπαίνει το φως
η ομορφιά που κοιτούσα μοιάζει ένα ψέμα
και φεύγω πάλι σαν κλέφτης γυμνός
μπροστά απ’ της αγάπης το βλέμμα

Λένε πως είμαι ένας τρελός
Μ’ έχουν οι γείτονες για λέρα
Γιατί είναι κάστρα σταθερά
Κι εγώ ένα φύλλο στον αέρα

Γιατί χαρίζω τα φτερά μου
Στο πρώτο αθώο της το χάδι
Κι ύστερα πέφτω σαν άγγελος ξένος
Στον κόσμο μονάχος Σάββατο βράδυ