Την άδεια σου ζήτησα και μπήκα
μες στην καρδιά σου για να ζήσω.
Μα εσύ με κάνεις να σωπαίνω,
απορώ πώς δεν μπορώ να σε μισήσω...

Ακούω να τραγουδάνε τ’ αηδόνια
και σκέφτομαι πώς πέρασαν τα χρόνια.
Τόσα χαμόγελα και άλλα τόσα είδα,
μα το δικό σου ήταν η παγίδα...

Αν έχεις καρδιά
μου φτάνει εμένα η μισή.
Ποιος το μπορεί
χωρίς αγάπη να ζει;

Τα όνειρά μου χρόνια τώρα
η θύμησή σου μόνο τα στεγάζει.
Το μόνο που `μεινε όπως πρώτα,
η αγάπη μου ν’ αναστενάζει...