Είναι τα μάτια σου επαρχιακός σταθμός
και τα ματόκλαδά σου ραγισμένα,
κάτω απ’ το μαυρο σου παλτό, ένας λυγμός
σου λέει παραμύθια για ταξίδια περασμένα.

Μέσα στις λάσπες τα τακούνια σου βαθιά βουλιάζουν
και βοήθεια δε ζητάνε,
πότε με λες Χριστό και πότε Βαραβά,
κι εσένα, δυο Μαγδαληνές μέσα σου σπαρταράνε.

Όταν, αργά θα κλείνουνε τα καφενεία
κι ούτε μια μάνα στους σταθμούς, ούτε και στρατιώτες
κι όλα θα μοιάζουνε μ’ ασπρόμαυρη ταινία
τότε κι εμείς θα σμίξουμε οι δυο μας, τότες.