Στη τρέλα πάντα πρώτος από μικρό παιδί
το σώμα μου διαπέρασε η μαύρη αστραπή
βαμμένος ήταν ο ήλιος μου για να μην με τυφλώνει
και το όνειρο της νιότης μου το είδα να τελειώνει.

Και σ’ όλα αυτά εγώ θεατής
και σ’ όλα αυτά εγώ ο μόνος θεατής.

Το πάθος είχα σύμμαχο φίλο και οδηγό
σε όλους ήμουν ξένος και κρυφός εχθρός
στην πλάτη καρφωμένη, ναι, της προδοσίας λεπίδα
ναυαγισμένη ήταν πια η κάθε μου ελπίδα.

Τα πρέπει και τα θέλω μου σε μάχη άνιση
σου είπα κοίταξέ με μα ήσουνα τυφλή
συγκρούστηκε πολύ το μέσα με το έξω μου
εσύ και η αγάπη σου το μέγα λάθος μου.

Στο τρέξιμο για τα πολλά έχασα και τα λίγα
αλίμονο η βάρκα μου ήταν λεπτή σανίδα
κεράστηκα απ’ το ποτό ένοχης εξουσίας
κρεμάστηκα από θηλιά που είναι άνευ ουσίας.