Γλυκέ μου ύπνε έλα και πάρτο στην αγκαλιά σου την τρυφερή
καθώς την κούνια του θα κουνάω θα δίν’ η αγάπη μάχη σκληρή,
θα συγκρουστεί με τους δαίμονές του, του Μεφιστοφελή το σπαθί
θα την πληγώσει, μα αυτή και πάλι γερά στα πόδια της θα σταθεί.

Το καροτσάκι του θα ταξιδέψει επάνω σε σύρματα ηλεκτρικά
και όπου πάει θα έχει το μίσος, το φθόνο, τον πόλεμο για ιδανικά
μα σαν γυρίσει κι οι τσέπες του θα ’ναι γεμάτες με θρυμματισμένα γυαλιά
θα βρει λιμάνι απάγκιο κι απάνεμο βαθιά στης μάνας του την αγκαλιά.

Γλυκέ μου ύπνε έλα και πάρτο κι έχει για κλάμα κλάμα μωρού
κι όπως ο άνεμος που χαϊδεύει τα στάχυα και τα χόρτα του αγρού
έτσι κι εγώ θα γλυκοχαϊδέψω το μετωπάκι, τα χέρια του
προτού ξυπνήσει και ξεσηκώσει τ’ αγριεμένα ασκέρια του.

Από την κούνια του θα σηκωθεί και την πόρτα θ’ ανοίξει να φύγει μακριά
κι απ’ όπου περάσει θ’ αφήσει πίσω του πένθος, λυγμούς και καμμένα χωριά
μα σαν γυρίσει η μάνα του θα ’χει ακόμα γι’ αυτόν μια ζεστή αγκαλιά
και θα του τινάξει τις στάχτες και τα χαλίκια από τα σγουρά του μαλλιά.