Ποτέ δεν πίστεψα πως θα μ’ εγκαταλείψεις,
έναν χειμώνα που δεν έπεφταν βροχές,
είχες τον ήλιο μου για να μπορείς να κρύψεις
τις περασμένες σου συνήθειες κι ενοχές.

Καλύτερα που είσαι μακριά μου
κι ας έχω τον καημό για συντροφιά,
παρά τα ψέματα στην αγκαλιά μου
να τα σκεπάζεις, νύχτα, με φιλιά.

Και μένω τώρα να κοιτώ πίσω απ’ το τζάμι,
μία φιγούρα, μεσ’ στο πλήθος, βιαστική,
ήταν η αγάπη μου για σένα ένα ποτάμι,
μα εσύ την στέρεψες χωρίς καμιά ντροπή.

Καλύτερα που είσαι μακριά μου
κι ας έχω τον καημό για συντροφιά,
παρά τα ψέματα στην αγκαλιά μου
να τα σκεπάζεις, νύχτα, με φιλιά.

Καλύτερα που είσαι μακριά μου.