Μέτρησα εννιά φανάρια σπίτι σου ως που να `ρθω
και μου φέγγαν δυο φεγγάρια στα στενά να περπατώ
μεθυσμένο παλληκάρι κίνησα για να σε βρω
Παναγιά μου πώς πονώ

Άνοιξέ μου δεν αντέχω άνοιξε μου να σε δω
μα κι απόψε δάκρυ βρέχω μπρος στο σπίτι το κλειστό
και το ένα το φεγγάρι χάθηκε απ’ τον ουρανό
Παναγιά μου πώς πονώ

Παίρνω δρόμο και δρομάκι κλαίγοντας στο γυρισμό
καί `γινε πικρό φαρμάκι το κρασί τ’ αποψινό
μα και πάλι το βραδάκι θα μεθύσω και θα `ρθω
Παναγιά μου πώς πονώ