Του πόθου τα παιδιά μέσ’ στην αστροφεγγιά
διαβάζουν συναξάρια της αγάπης,
κι εγώ από παιδί γυρεύω Ανατολή
πιασμένος στα γρανάζια μιας φριχτής οφθαλμαπάτης.

Ποιος μου κλέβει την χαρά, ποιος με κυνηγάει,
σκόνη το ταξίδι μας, σκόρπισε και πάει,
έμεινε το όνειρο, έκλεισε το θέμα,
χίλια χρόνια πέρασαν λες και ήταν ψέμα.

Του πόθου τα παιδιά, σκοτώσαν την καρδιά
στα βήματα της πρώτης ευκαιρίας,
σε είδα στην σκηνή μια νύχτα σκοτεινή,
να ψάχνεις, στους αιώνες, την οδό της σωτηρίας.

Ποιος μου κλέβει την χαρά, ποιος με κυνηγάει,
σκόνη το ταξίδι μας, σκόρπισε και πάει,
έμεινε το όνειρο, έκλεισε το θέμα,
χίλια χρόνια πέρασαν λες και ήταν ψέμα.