Όλες αυτές τις νύχτες
που δεν είσαι εδώ
βυθίζομαι στη λεωφόρο
επιπλέω σ’ ένα αλουμινόχαρτο
κοιτάζοντας τους έρημους δρόμους
τα άδεια γραφεία
όλα περιμένουν εσένα
όλοι πίστευαν πως θα είσαι μέσα στο δέμα
κι όταν το άνοιξαν δεν είχε τίποτα
τώρα όλοι σε περιμένουν
ακόμη κι εγώ
που είδα την πόρτα αυτή ανοιχτή
προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου
πως ήρθες
να ζω χωρίς να σε βλέπω
πριν όλα τα άλογα του ιπποδρόμου
διασχίσουν τον επόμενο νεωτερισμό
πριν αναδειχθεί Μις Υφήλιος
ένας έρημος κάκτος
όλοι περιμέναμε στην τηλεόραση
την αναγγελία του νέου χρόνου
ενώ εσύ περπατούσες γαλήνιος
πάνω στη θάλασσα