Πες μου πώς τρέφει η θάλασσα
με ελπίδες τ’ ακρογιάλι;
Στέλνει με κύματα φιλιά
κι ύστερα φεύγει πάλι...

Πες μου πως νιώθει ο πλάτανος
μες στου κισσού τα χάδια.
Να χαίρεται τ’ αγκάλιασμα
ή κλαίει κρυφά τα βράδια;

Πες μου το ρόδο τι ήθελε
μ’ αγκάθια να φυτρώσει;
Πως να τη νιώσει τη χαρά
διαβάτη αν δε ματώσει.

Πες μου κι εγώ που στέκομαι
στον ίδιο βράχο αιώνες
πως δε με πήρε η θύελλα
στ’ αγνώστου τους κυκλώνες.

Θα `ναι στης Στύγας τα νερά
που βούτηξα ως τη φτέρνα.
Μα τώρα, πες το μυστικό
ποιος να σου το `πε εσένα;