Κυνηγούσα μέσα στην Αθήνα ήμουν τότε αμούστακο παιδί
είχα ένα πιστόλι και μια φίνα αισιοδοξία τρομερή
η Καθοδήγηση με στέλνει για να βρω
έναν προδότη που στη Γούβα τριγυρίζει
Βρίσκω το σπίτι και την πόρτα του χτυπώ
κι η μάνα του με γέλιο με καλωσορίζει:

«Κάτσε, γιόκα μου, να ξαποστάσεις
όπου να ’ναι ο γιόκας μου θα ’ρθει
για τη φτώχεια μας μη μας δικάσεις
η καρδιά μας μόνο είναι καλή»

Τηνε κοιτάζω, σκέφτομαι πώς να της πω
πως ήρθα τον προδότη γιο της να σκοτώσω
πάνω στο αίμα του παιδιού της τ’ αχνιστό
μια Ελλάδα νέα πάω τώρα να στεριώσω