Σε μια σχεδία χάθηκαν απόψε τα όνειρά μου,
Τα παγωμένα πόδια σου παγώνουν τα φτερά μου
Μα πάντοτε αλλόκοτη κι η δεύτερή σου φύση,
Ο πρόλογος μονόλογος με ξένη προφορά

Σε είδα με τις νύχτες μου στην πλάτη,
Χωμάτινη να παίρνεις διαδρομή
Να βάφεις με υποψίες το κρεβάτι – και την ψυχή σου
Τους τοίχους με σημάδια απ’ το κορμί

Σε είδα βουτηγμένη όπως συνήθως,
Σε πόλεμο χωρίς τη λεβεντιά σου
Κι απέναντι αντίπαλος ο μύθος – ο θιασάρχης,
Ο ήχος της σιωπής και τ’ άρωμά σου

Πόσο φοβάμαι μην κρυφτείς στις αναμνήσεις,
Εσύ θα κρέμεσαι στο λάθος και σε μένα
Θα σ’ αγαπώ κι ας έχεις πόδια παγωμένα,
Και θα σου μάθω ότι ξέχασες να ζήσεις

Αλλόκοτη κι η δεύτερή σου φύση,
Μονόλογος με ξένη προφορά
Το έγκλημά σου το’ χα ξαναζήσει – σ’ ένα μεθύσι
Κι ας ήταν πάντα η πρώτη μας φορά

Τι να σου κάνει τώρα η πανοπλία,
Το χάδι μου απαλό σαν απειλή
Μπαρκάρισε στην ξύλινη σχεδία – κατάλαβέ το,
Που σ’ είχα ταξιδέψει μια εποχή