Τῶν ἐκρήξεων τὰ φῶτα, λευτεριᾶς τὰ ὑφαντά.
Χρόνους χίλιους μὲς στὸ σκότος, στῆς δουλείας τὰ δεσμά.
Ὑπὲρ πίστης καὶ πατρίδας ὁ ἡρωικὸς χαμός,
Ἰδοὺ ἀήττητης ἐλπίδας ὁ ἔνδοξος πυρσός.

Ὁ ἑκατόγχειρας σκλαβιᾶς μὲς στὴ θύελλα τῆς γῆς
Κι ὅμως ἡ χώρα τοῦ φωτὸς μὲ ἤχους βροντᾷ αὐγῆς.
Μὲς στὴ λαίλαπα τοῦ κόσμου κι ἐγκελάδων τὶς βουλές,
Οἱ στοχαστὲς τοῦ νόμου μὲ μύριες ἅγιες συμφορές.

Ἀγνοὶ ἐλπιδοφόροι μικρῶν ἀδούλωτων ψυχῶν
Μὲς στὶς ἀγκάλες ἄφθαρτων καὶ ἀθάνατων λυρῶν.
Προασπιστὲς καὶ ἀχθοφόροι τῆς θείας λευτεριᾶς
Ποὺ ῥίχνουνε στὴ γῆ τους δέσμες οὐράνιας χαρᾶς.

Μὲ ζυγαριὲς ἡ Θέμιδα καὶ κόγχες ἀντὶ μάτια
Στέλλει μηνύματα λαμπρὰ στὰ πύρινα κομμάτια.
Στοῦ Αἰγαίου τὸν πυθμένα ἐκπέμπεται ἰαχή,
Ἀπ’ τὸ κῦμα ἀποβάλλει βροντοφώναχτη κραυγή.

Σὰν τὴν Ἀφροδίτη βγαίνει στὸ νησάκι τῶν πυρῶν,
Στὰ δισάκια τῶν ἐλπίδων βάζει αἷμα τῶν φτωχῶν
Ἡ ἀδήωτη ἀγάπη ἀρετῆς προγονικῆς
Ποὺ στέλνει δοξασμένους σὲ δρόμους ἔνδοξης φυγῆς.

Βγαίνει ἔξω στὸν αἰθέρα, στὸν καθάριο οὐρανό
Σπάζει πλακώματα σκλαβιᾶς μ’ ἕνα ξίφος ἱερό.
Σὰν βροντὴ σκεπάζει Κύπρο, Θρᾴκη, Μακεδονία
Πόλη, Σμύρνη, Ἤπειρο, τὰ ἐλεύθερα πεδία.

Τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου κτυπᾷ τὶς πύλες τοῦ Μοριᾶ
Μὰ παιᾶνες θὰ ἤχουν μέχρι τῆς γῆς τὴν λευτεριά.
Ὀργισμένα κήτη τῆς σκλαβιᾶς σφάζουν τοὺς δεσπότες
Μάχονται νὰ φοβίσουν αὐγῆς ἄφοβους τοξότες.

Ἀμέτρητοι γενναῖοι λένε Αἰσχύλου ἰαχές.
«Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε στὶς μεγάλες πληρωμές».
Ἥλιος ἀνατέλλει ἀπὸ τῆς δύσης ἀνατολή
Καὶ ἂς πασχίζει ἡ πυξίδα τὴ δύση γιὰ νὰ βρεῖ.

Οἱ Ἀργοναῦτες φέρνουνε τὸ κέρας ἐλευθέρων
Τρανοὶ κι ἀνυποχώρητοι στὴ λύσσα τῶν ἀέρων
Μέδουσες φτιάχνουνε γλυπτὰ μὲ τ’ ἄγρυπνό τους βλέμμα
Ῥιψάσπεις εἶν’ ἀφύλαχτοι κι ἀγάλματα στὸ ψέμα.


Οἱ ἥρωες ποὺ μάχονταν στὸ μέλλον πια γυρνᾶνε
Μπρὸς ἀπ’ τὴν Παντάνασσα σκύβουν καὶ παρακαλᾶνε,
Μὲς στὶς λαίλαπες τοῦ κόσμου κι Ἐγκελάδων τὶς βουλές,
Καὶ στοχαστὲς τοῦ νόμου μὲ μύριες ἅγιες συμφορές.

Νάρκισσοι ποὺ χαιρετοῦν τὰ ἀρχαῖα μεγαλεῖα
Στὰ ἔθνη διαλαλοῦν «νἄμαστε γιὰ σᾶς λατρεία»
Ὑποκριτὲς ποὺ χαιρετοῦνε μορφὲς ἡρωικές,
Στὸ κάλεσμα τοῦ τόπου δέχονται ἄπειρες μομφές.

Ἄνθρωποι οὐδέτεροι τῆς παγκόσμιας λογικῆς
Βυθισμένοι εἰς τὰ τάρταρα βλακείας ισχυρῆς.
Δὲν γνωρίζουν γιὰ προγόνων σπουδαῖες ἐπιταγές,
Ῥοῦχα πλῆθος ματωμένα στῶν Ἑλλήνων τὶς πηγές.

Ἄνθρωποι εὐχαριστοῦνε πρόσωπα ἡρωικά,
Κι εὐλαβῶς τὸ γόνυ κλίνουν καὶ φωνάζουν δυνατά.
«Μεγάλοι καὶ ἀθάνατοι ἐπαναστατημένοι
Ἀπολαύω λευτεριὰ μὲ τὸ κρίκελο ποὺ μένει!«

«Ἀνδρεῖοι ποὺ ἀψηφήσατε τοῦ νοῦ τὶς συμβουλές,
Καὶ στὶς φλόγες ἐριχτήκατε καὶ σώσατε ζωές.
Ἀναθεματίσατε τὴν μαύρη την διχόνοια,
Καὶ πρότυπα ἐδώσατε πίνοντας τὰ κώνεια.»


Ἔβαλαν τὴ δοξασμένη τὴν περικεφαλαία
Ἄνδρες μὲ αἷμα καὶ σταυροὺς ποὺ ψάχνουν τὴ ῥομφαία.
Λάβαρα ὑψώθηκαν μὲ τῆς ἑνότητας εὐχές
Ἦχοι ἀνήκουστοι ἤχησαν στὶς τέσσερις γωνιές.

Τὰ ἔπη τὰ αἰώνια, κρηπίδωμα καὶ θρῦλος
Μὲ κάθε σπιθαμὴ τῆς γῆς καὶ ἀρετῆς ὁ γρύλος.
Μ’ ἀνθρώπους ποὺ δὲν δέχονται τὴν ξένη τὴ δουλεία
Καὶ μάχονται καὶ διώχνουνε τοῦ κόσμου τὰ θηρία.

Αἷμα ῥέει ἀσταμάτητα στὴν τροφοδότρα γῆ
Ὁ λαὸς ποὺ θέλει λευτεριὰ κάνει τὸ πᾶν γι’ αὐτή.
Ἡ ἡμισέληνος γνωρίζει ὅτι ἔχει βλάψει
Καὶ γιὰ τοῦτο θὰ χαθεῖ πρὶν ὁ λύχνος νὰ ἀνάψει.

Ξίφη ἀδηφάγα τοὺς ἀγέρες τῆς σκλαβιᾶς κτυποῦν,
Ἀτέρμονες γαλαξίες μὲ χαρὰ περιγελοῦν .
Νίλες ἀπὸ ἐξαρτήσεις τῶν δυνατῶν τῶν ξένων,
Πολλοὶ θέλουν κι ἂς τοὺς ῥίχνουν σὲ λέοντες ἀρένων

Στὴς δίνης τοῦ πολέμου καὶ θανάτου τὶς ἐκλάμψεις
Ἀρχάγγελου ἀκούγεται φωνή, γεμάτη λάμψεις.
«Πόλεμοι καταραμένοι ποὺ μαστίζετε τὴ γῆ,
Εἴθε νἄχετε σκοπό σας τὴν ἐλεύθερη πνοή.»


Ὁ ἑκατόγχειρας σκλαβιᾶς μὲς στὴ θύελλα τῆς γῆς
Κι ὅμως ἡ χώρα τοῦ φωτὸς μὲ ἤχους βροντᾷ αὐγῆς.
Μὲς στὴ λαίλαπα τοῦ κόσμου κι ἐγκελάδων τὶς βουλές,
Οἱ στοχαστὲς τοῦ νόμου μὲ μύριες ἅγιες συμφορές.

Βλέπει ὁστᾶ πολλά, ἡ γερόντισσα γριὰ γιαγιά,
Ἕνα δάκρυ μέγα στάζει κι ἀφηγεῖται στὰ παιδιά.
«Παιδιά, νὰ ἐμπιστεύεστε τὶς σοφίες τὶς παλιές
Λόγους μεγάλους μὲ μυαλό κι ἱστορίες φοβερές.«

«Νὰ μάθετε πὼς ἡ διχόνοια εἶναι ὁ ἐχθρός.
Μὲ δίχως τούτην παρελαύνει ἀνίκητος λαός.
Νὰ μάθετε πὼς μὲ αὐτὴν θὰ εἴμαστε χαμένοι
Μὲς στοῦ κόσμου τὸ βουητό, στῶν ἰσχυρῶν τὰ μένη.»

Τυφῶνες τῆς διχόνοιας μὲς στὴ χώρα τοῦ φωτός
Στῶν ἀρχηγῶν τὰ χείλη, τῆς δυστυχίας ὁ ἀχός.
Μὲς στὴ λαίλαπα τοῦ κόσμου κι ἐγκελάδων τὶς βουλές,
Τῆς Πανδώρας τὸ κουτὶ μὲ μύριες αἴσχους μουσικές.

Ἡ φρικτὴ ἀσυδοσία βροντερὰ κυριαρχεῖ
Καὶ κρατώντας τὰ ἡνία στὶς ἀβύσσους ὁδηγεῖ.
Τυφλοὶ ἐξαπατοῦνται μὲ ὑποσχέσεις ἰσχυρῶν
Ἅλας ῥίχνουνε στὸν θρῆνο ἀνεπούλωτων πληγῶν.


Φωνὲς τῆς προδοσίας, ἡ κερκόπορτα ἀνοιχτή,
Τῆς διχόνοιας κυκλώνας συνεχῶς λεηλατεῖ.
Τὰ ἁρπακτικὰ τὰ ξένα ἐξυφαίνουν τρομερά.
Τότε ὁ οἶκος τοῦ φωτὸς ὑποκύπτει καὶ πονᾷ.

Ἡ ξένη γλῶσσα ἁπλώνεται, νίκης ἀλαλαγμοί.
Μεγάλη θεία καταδίκη καὶ Ἕλληνες γυμνοί.
Εὐμάρεια, εὐδαιμονία, πλούσιες ἡδονές.
Οἱ ἀλλοπρόσαλοι γνωρίζουν τὶς πρόσκαιρες χαρές.

Ὁ ἑκατόγχειρας σκλαβιᾶς μὲς στὴ θύελλα τῆς γῆς
Ἀπὸ λιγοστῶν τὰ χείλη, ἦχοι βγαίνουνε αὐγῆς.
Μὲς στὴ λαίλαπα ἡδονῶν κι ἐγκελάδων τὶς βουλές,
Ἐλπίδες νέες ἔρχονται ἀπὸ λίγων προσευχές.

Κίβδηλα ὄνειρα ἁπλᾶ ποὺ ψάχνουνε μιὰ κρήνη
Παίρνουν σάρκα καὶ ὁστᾶ ἀπ’ αὐτὸν ποὺ τοὺς τὰ δίνει.
Μὰ παραμένουν ἄφταστα καὶ μάχονται οἱ λαοὶ
Καὶ ἡ μάνα ἀνανέωσης ἀκούει καὶ λαλεῖ.

«Τέκνα μάχεστε εἰς βωμοὺς καὶ χώματα ἱερά,
Τὴ λευτεριὰ νὰ φέρετε γιὰ ἐγγόνια καὶ παιδιά.
Καταιγίδες τῆς σκλαβιᾶς μὲ ἀνδρεία πολεμᾶτε
Καὶ σὲ νέφη πολεμίων ἐλεύθεροι πατᾶτε«


Ἂς πολεμᾶτε δίκαια δίχως μέγα στοχασμόν.
Νὰ πληθαίνετε τὴ γνώση στὸ λιμένα ἀρετῶν
Μὴν ἐμπεῖ στὸ στοχασμό σας πὼς κτυπᾶτε ἀδελφό.
Ἀλλιῶς, οὐαὶ στὸν τόπο, στῆς λευτεριᾶς σας τὸν μαστό»

Μέσα στὴν ἅγια τὴ φωτιά τῆς ἀναγέννησής μας,
Ἀπὸ ἀπαρχὲς αἰώνων ἕως τῆς γέννησής μας
Τούτη ἡ φωνὴ ἀκροάζεται ἀπὸ τοὺς πιστούς,
Κι ἑλληνικὲς σημαῖες βλέπει σ’ ὀνειρικοὺς ἱστούς.

Εἶν’ πελάγη ἀναρίθμητα μὲ θέσφατα ζωῆς
Νέοι πια γυμνόστηθοι ποὺ ψάχνει ἡ θεία ἰσχύς.
Θέλγητρα ἡρωικά τώρα μιλοῦν λακωνικά
Καὶ μάτια νέων ποὺ κοιτάζουν μὲ ζῆλο τὰ δεσμά.

Ὁ ἑκατόγχειρας σκλαβιᾶς μὲς στὴ θύελλα τῆς γῆς
Οἱ Κέρβεροι ποὺ σπάζουν πύλες ἐλεύθερης ζωῆς
Μὲς στὴ λαίλαπα τοῦ κόσμου κι ἐγκελάδων τὶς βουλές,
Ἐλπίδες νέες ἔρχονται ἀπὸ λίγων προσευχές.

Χρόνοι πάψετε γιὰ λίγο τὴν ἀέναη ῥοή.
Σιμῶστε δεῖτε τρόπαια κι ἀναστάσιμη σιγή
Ἐλᾶτε! Δεῖτε τὴ φωτιὰ ποὺ καίει στὸ σκοτάδι
Δεῖτε τὸν φερέλπιδα βωμὸ στῆς σκλαβιᾶς τὸν ᾅδη.


Ποια νἆναι αὐτὰ τὰ ἔπη ποὺ ἐδῶσαν λευτεριά;
Στὰ βάραθρα τῶν φώτων διαλύθηκε ἡ σκλαβιά.
Ἔρχονται τόσοι πολεμάρχοι, πολλοὶ πολεμιστές.
Ἀγάπης ἄνθρωποι ὀργισμένοι ποὺ σφάζουν ἀπειλές.

Ποια νἆναι στοὺς βωμούς, στῆς ιστορίας ῥύση, ἔπη;
Καὶ μὲς στῆς λήθης τὰ νερὰ νὰ βυθιστοῦν δὲν πρέπει;
Συμβάντα ποὺ ἀκούστηκαν στῶν ὀνείρων τὶς πλαγιές.
Συμβάντα ποὺ τὰ νιώθουνε τῶν ἀνθρώπων οἱ γενιές.

Στρατιὲς Ἀγγέλων μὲ δαυλοὺς τοῦ θεϊκοῦ δικαίου
Πύργοι ἀπόρθητοι μόνου στεντόρειου εὐκταίου.
Ἐλεύθεροι δοῦλοι μ’ ὅπλα καὶ χέρια λαβωμένα
Κι ἀμάραντα ῥόδα τοῦ μεγάλου εἰκοσιένα!