Αυτός ο κόσμος με μουδιάζει, με παγώνει
κι ο Μάρτης γδάρτης τη στολή μου ξεκουμπώνει.
Άσε τα σχέδια μισά κι έλα μαζί μου
σε ήθελα από παιδί σα μια ταινία που είχα δει
κι έδειχνε κάτι σχετικό με τη ζωή μου.

Βρίσκω το νόημα σ’ αυτό που μ’ αρρωσταίνει
άσ’ τον παράδεισο μπορεί να περιμένει.
Με μωρουδένια τύλιξέ μου επιδερμίδα
τις μέρες που δεν είσαι εκεί αγάπη μου αφασική
κι ανοίγει μέσα μου ο κόσμος σαν ψαλίδα.

Σα χαμαιλέοντας μπορώ και να ξεφύγω
ν’ ανασαίνω όσο γίνεται πιο λίγο
να έχω χρώμα ασορτί με το τοπίο
να ξεκαρδίζομαι στο κρύο τους αστείο.
Αυτή η ζωή είναι γυμνή χωρίς το χρώμα που εγώ της δίνω
με το ίδιο μου το σώμα.

(Chu Cho s.h.s)

Ούτε οι επιστήμονες τα μάγια θα μας λύσουν
όπως τις κούκλες τα παιδιά μας θα διαλύσουν.
Πρέπει με νύχια και με δόντια να επιζήσω
σε γειτονιές ασφυκτικές με έργα και υποδομές
εκεί που πνίγομαι εκεί θα περπατήσω.

Όλοι οι θάνατοι διαφέρουνε απ’ έξω
κι εσύ ζητάς από το ρούχο να διαλέξω.
Μα στο κοφίνι δε χωρώ και σε παιδεύω
πόσο σου φταίω και μου φταις το λένε κι οι στατιστικές
μα πάντα άστατα εγώ διανυχτερεύω.

Σα χαμαιλέοντας μπορώ και να ξεφύγω
ν’ ανασαίνω όσο γίνεται πιο λίγο
να έχω χρώμα ασορτί με το τοπίο
να ξεκαρδίζομαι στο κρύο τους αστείο.
Αυτή η ζωή είναι γυμνή χωρίς το χρώμα που εγώ της δίνω
με το ίδιο μου το σώμα.

(Chu Cho s.h.s)