Τα μάτια κράταγα κλειστά
και έκανα πως δεν ξέρω
της μοίρας μου το ανάποδο
προσπάθησα να φέρω

Πόδια και νύχια κάρφωνα
στη γη μη και πετάξω
τα δύσκολα γι’ ανθρώπινα
έλεγα πως θ’ αλλάξω

Χρόνια πολλά κατάφερα
το τέρας να κοιμίζω
γιατί φοβόμουν τη ζωή
που μου’ ταζε να ζήσω

Με μέτρησε ο θάνατος
μου’ γνεψε "σε νικάω"
με σκότωσε απο δυο μεριές
μα πάλι ξεκινάω

Σαν χάσεις απ’ τον άρχοντα
χωρίς να γονατίσεις
γίνεται η ήττα δύναμη
και αιτία να γνωρίσεις

Ζει μόνος του στην ερημιά
αυτός που δε φοβάται
είναι μακριά απ’ τα κοντινά
τα μακρινά θυμάται

Έτσι ήρθε η ώρα και έμαθα
στον ύπνο τ’ όνομά μου
το φώναξα και ξύπνησα
τ’ αγρίμι στη καρδιά μου