Πάλι αρχίζω έναν σκοπό
που στον σφυρίζω και φοβάµαι.
Δεν έχω λόγια να τους πω,
ίσως, αλήθεια, δε θυµάµαι.

Ξέρεις ποτέ δεν είναι αργά
να αγκαλιάσουµε τον άλλον
πριν µας πουλήσουν αρχηγοί
των µεγάλων.

Τότε στολίζουν τους δρόµους
κι οι ήχοι ξυπνούν το κορµί
µα για να αλλάξει ο κόσµος
πρέπει να αλλάξεις και εσύ,
πρέπει να αλλάξεις και εσύ.

Και µες στους δρόµους οι ταµπέλες
γράφουν για τους παρανόµους,
γράφουν για την γκρι ζωή,
αυτήν που εγώ κι εσύ
την έχουν δώσει στην tv
να παίζει µέρα-νύχτα από την αρχή.

Κι ας µην µπορώ να µην φοβάµαι,
κι ας µην µπορώ να µην σε δω,
κι ας µην µπορούµε να µιλάµε,
είναι το µέλλον µας κοινό.

Πάλι κοιτάζω στο κενό,
να δω τι θέλουν να φοβάµαι,
φέρνουν στον κόσµο πανικό,
όµως, αλήθεια, δε θυµάµαι.

Ξέρεις ποτέ δε θα `ναι απλό
να κατακτήσουµε το µέλλον
πριν µας γεράσει ο εκφοβισµός
των µοντέλων

Τότε στολίζουν τους δρόµους
κι οι ήχοι ξυπνούν το κορµί
µα για να αλλάξει ο κόσµος
πρέπει να αλλάξεις και εσύ,
πρέπει να αλλάξεις και εσύ.

Και µες στους δρόµους οι ταµπέλες
γράφουν για τους παρανόµους,
γράφουν για την γκρι ζωή,
αυτήν που εγώ κι εσύ
την έχουν δώσει στην tv
να παίζει µέρα-νύχτα από την αρχή.

Κι ας µην µπορώ να µην φοβάµαι,
κι ας µην µπορώ να µην σε δω,
κι ας µην µπορούµε να µιλάµε,
είναι το µέλλον µας κοινό.