Εγώ έσταξα το δάκρυ μου το πικρό,
μέσ’ στ’ αθάνατο νερό που πουλάτε μάγισσες.
Πηγή και φλέβα μου `δωσαν την ψυχή,
λίμνη κάτω από βροχή, να σε πνίγω, θάνατε.

Νύφη ντύνεται η σελήνη,
τρώει τα σπλάχνα της η γη,
αχ, δεν είμαι αυτού του κόσμου,
σαν γεφύρι σ’ είδα κι έπεφτες ζωή.

Δεν άλλαξα τα μαύρα σου τα φτερά
για μια στάμνα με χαρά νυχτοπούλι, πόθε μου.
Λευκό σκοτάδι η μέρα μου κι έλα μπες,
‘κει που κολυμπούν σκιές, όνειρο, και σώσε με.

Νύφη ντύνεται η σελήνη,
τρώει τα σπλάχνα της η γη,
αχ, δεν είμαι αυτού του κόσμου,
σαν γεφύρι σ’ είδα κι έπεφτες ζωή.

Σαν γεφύρι σ’ είδα κι έπεφτες ζωή.
Σαν γεφύρι σ’ είδα κι έπεφτες ζωή.