Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη
βαπόρι σ’ άφησε πικρό σε τούτα τα βουνά,
πεινά η καρδιά σου νηστική και του καημού αποφόρι
φύγαν οι ανθρώποι για παντού, στραγγίξαν τα νερά.
Έτσι χορτάτη λησμονιά και του θεού αποκούμπι
ακούμπησε τη ράχη σου στον τοίχο του σπιτιού,
τ’ αυτιού σου τα πατερημά και των νερών οι τούμποι
ν’ ανοίξουν να σας πάρουνε ως τη φωλιά τ’ αιτού.
Να μείνει ο κόσμος ξέσκεπος, ξαρμάτωτος να μείνω
κινίνο να `ν’ το μάτι μου, κινίνο κι η φωνή
χωνί στα χέρια καθενού το αίμα μου να χύνω
στις νταμιζάνες του τυφλού οπού βαστάει κερί.