Όλου του κόσμου τα καλά στα ξένα ν’ αποκτήσω
το σπίτι μου και το χωριό δε θα τα λησμονήσω.

Το σπίτι μου το πατρικό όταν το βλέπω σφαλιστό,
όταν το βλέπω σφαλιστό ματώνει η καρδιά μου
ετσά που το κατάντησα με τα καμώματά μου.

Είναι οι πόρτες του κλειστές και τα παράθυρα του,
που είναι ο νοικοκύρης του κι η νοικοκυρά του;
Και δεν ακούεται λαλιά όπως τα χρόνια τα παλιά,
όπως τα χρόνια τα παλιά που `χε τ’ αφεντικά του,
που `χε τα μεγαλεία του κι όλα τα καλά του,
που `χε τ’ αφεντικά του

Χριστέ μου και να `ρχόντανε τα χρόνια πάλι πίσω
το γέρο μου και τη γριά να τους ξαναντικρίσω
Το γέρο μου και τη γριά μια μέρα μιαν αποκριά,
μια μέρα μιαν αποκριά μαζί τους να γλεντήσω,
με τα κοπέλια του χωριού να πιω και να μεθύσω,
μαζί τους να γλεντήσω

Να πάω μες το μαεργειό ν’ ανάψω το φανάρι
να πιάσω σύκα και ρακί μεσ’ από το κελάρι
Και τσι καημοί σου ξενιτειά που δεν τσ’ αντέχω άλλο πια,
που δεν τσ’ αντέχω άλλο πια για λίγο να ξεχάσω,
στον καναπέ της μάνας μου να πέσω να πλαγιάσω,
για λίγο να ξεχάσω