Μια φορά και έναν καιρό είδα μια φωταψία,
που έφερε κάτι μαγικό και απλό, μα είχε αξία.
Ο τόπος γέμισε φλουριά, μέσα σε λίγο χρόνο
και εμένα στέψαν Βασιλιά, σε ένα μεγάλο θρόνο.

Γύρω μου ήρθαν αυλικοί να στρογγυλοκαθίσουν
και απέναντι οι λαϊκοί, το νόμο να ψηφίσουν:
"Δια ανατάσεως χειρός", φωνάζανε με πάθος.
Δικός μου είναι ο λαός; Βρε ζω ή κάνω λάθος;

Ο νόμος ήτανε σαφής: "Kανείς δε θα μαλώνει
με άλλους τούδε και στο εξής, μήτε θα τους πληγώνει"
"Oι φυλακές να κλείσουνε, τα όπλα να καούνε"
"Όποιοι παραστρατήσουνε, ζωή για αλλού ας βρούνε"

"Το νόμο" είπαν, βασιλιά, για να κατοχυρώσεις,
θα πρέπει σε όλους μας μπροστά, μια ευχή να δώσεις!
Μα εγώ από ύπνους παιδικούς, είχα ομορφιές να ζήσω
και ευχή πριν δώσω, νομικούς ζητώ να συναντήσω.

Καινούριο νόμο θα σας πω, να φτιάξετε με ουσία!
Όνειρο αν βλέπω, να χαθώ! (και ας είμαι η εξουσία)

"Κύριοι! Θα απαγορέψουμε, σε όλους τα παραμύθια!"
Πρέπει να το χωνέψουμε, να ζούμε την αλήθεια.