Θα ’ναι μια νύχτα σιωπηλή συνηθισμένη
όταν την πόρτα μου και πάλι θα χτυπάς.
Δίχως να φέρνεις μι’ ανεμώνα ανθισμένη
θά ’ρθεις ξανά γιατί δε θα ’χεις πού να πας.

"Ήταν κλειστά τ’ ανθοπωλεία", θα μου πεις,
γίναν οι κήποι μας τσιμέντο που μας δένει.
"Ήταν κλειστά τ’ ανθοπωλεία", θα μου πεις,
κι η αγάπη κοίτα πώς πεθαίνει.

Θα ’ναι σκοτάδι και οι δρόμοι λασπωμένοι
όταν θα ’ρθείς να μου γυρέψεις ζεστασιά.
Θα ’ν’ η καρδούλα μου γαρδένια μαραμένη,
δε θα υπάρχει μες στο σπίτι ευωδιά.

"Ήταν κλειστά τ’ ανθοπωλεία", θα μου πεις,
γίναν οι κήποι μας τσιμέντο που μας δένει.
"Ήταν κλειστά τ’ ανθοπωλεία", θα μου πεις,
κι η αγάπη κοίτα πώς πεθαίνει.