Τι σκέφτεσαι, καλέ φαντάρε;
παλληκαράκι μου, τι λες;
μη και βαρέθης τις αγγάρειες;
μη τ’ άλογό σου αρρώστησε;
μη και βαρέθης τις αγγάρειες;
μη τ’ άλογό σου αρρώστησε;

Δεν ξέρει αρρώστειες τ’ άλογό μου,
γερό κι ολόχαρο θωρεί,
δεν το χωρεί η σκεπή του κόσμου,
με τις οπλές του κρούει τη γη.

Συντρόφοι είμαστε οι δυο μας, πες μου,
ή μια ομορφούλα σε πονεί,
δεν αγαπώ καμιά, αδερφέ μου,
και μάρτυρές μου οι ουρανοί.

Μόνο τον τόπο μου αγαπάω,
εκεί ας πετούσα σαν αητός,
'κεί πέρα στέκει ένα καλύβι,
παλιό καλύβι, φτωχικό.

Μέσα σ’ εκείνο το καλύβι
κάθεται η μάνα μου, η γριά,
μύρεται η έρμη για το γιο της,
μα ο γιος της βρίσκεται μακριά,
μύρεται η έρμη για το γιο της,
μα ο γιος της βρίσκεται μακριά.